Drukke weken

Alweer 7 weken zijn voorbij en heb er dus nog 13 te gaan. Het voelt alsof ik hier al maanden zit en heb dus ook helemaal mijn plekje gevonden. Voorlopig hoef ik nog niet weg :). Het zijn ook de kleine dingen die het doen. Van een taxichauffeur die mij pruimen geeft tot een lift krijgen van een onbekend persoon die geen woord Engels spreekt.
Het is alweer een tijdje geleden dat ik voor het laatst een verslagje heb getypt, maar het is ook zo druk geweest op werk. Mijn ouders zijn ondertussen al langs gekomen en zijn 9 dagen bij mij geweest. Ze kwamen aan met de eerste grotere groep die dit seizoen aankwam en ik was hier best zenuwachtig voor! Uiteindelijk viel de groep reuze mee en waren het mijn ouders die de lastige klanten waren. Lastige vragen waar ik nog geen antwoord op wist, achter blijven met de wandeling terwijl de groep al was doorgelopen en ga zo maar verder haha. Wel goed oefenmateriaal natuurlijk! ’s Avonds zat ik lekker bij hen in het hotel op de bank en voelde ik me weer even thuis in Nederland. Het was daarom ook wel lastig om ze weer te laten gaan, maar ja, ik moet het toch alleen doen! Ik heb gelukkig altijd Peter en Marianne nog!

Drukke weken achter de rug met jammer genoeg niet alleen maar leuke dingen. Ik ging twee gasten ophalen die hier twee weken zouden verblijven. In het restaurant waar we de lunch geven hebben ze een klein opstapje in het midden van het restaurant die de achterkant van het restaurant net even iets hoger maakt dan de voorkant van het restaurant. U voelt hem misschien al aankomen…. Mevrouw is gestruikeld. Ze kon niet echt goed meer lopen, maar wilde geen dokter erbij hebben. We zijn op de boot naar Andros vertrokken en een dag later toch op Andros naar een dokter geweest. De dokter op Andros vond het toch wel een goed idee als we terug zouden gaan naar Rafina om daar een röntgenfoto te laten maken. Ik ben met de mensen naar Rafina gegaan met de gedachten dat we even foto’s gingen maken en daarna weer terug op de boot naar Andros. Nou, dat hadden we mooi mis….. Heup was gebroken en mevrouw moest naar het ziekenhuis. We reden met onze taxichauffeur naar het staatsziekenhuis van Athene. Wat ik daar aantrof vond ik best schokkend. Het leek verre weg op een ziekenhuis zoals wij hem kennen in Nederland. Patienten lagen in ziekenhuisbedden op de gang, rijen mensen op de gang te wachten totdat ze een dokter kunnen spreken, de toiletten zagen er amper nog uit als toiletten en het gebouw zag er niet hygiënisch uit. Als mevrouw hier geopereerd wilde worden, moest ze eerst nog 7 dagen wachten totdat ze aan de beurt was. We zijn naar een prive kliniek gereden en daar kon ze de volgende dag nog geopereerd worden. Ik heb echt bewondering voor de vrouw hoe positief ze bleef. Het zou je maar gebeuren op de eerste vakantiedag……

Ik ben bij de mevrouw gebleven totdat ik werd weggestuurd en meneer was teruggegaan naar Andros om alle spullen te pakken. Omdat ik geen overnachtingsspullen bij me had ben ik naar het dichtstbijzijnde winkelcentrum gegaan. Zo had ik ook even de gelegenheid om even te shoppen, want had al in 7 weken geen winkelcentrum gezien! Ik pakte de bus richting Jacqueline waar ik bleef overnachten.
Eenmaal aangekomen op het busstation kon helemaal niemand Engels praten. Gelukkig had ik mijn Wat&Hoe Grieks bij me! Stond ik daar uit mijn boekje te lezen om te vragen waar ik mijn ticket moest kopen.

De volgende dag ben ik weer terug gegaan naar de mevrouw, want wilde haar nog wel zien voordat ze de operatie inging. Ik pakte een taxi vanuit het busstation en reed door de stad richting het ziekenhuis. Ik keek mijn ogen uit wat er daar allemaal gebeurde op weg. Athene is echt een onwijs drukke stad en ze kunnen geen autorijden. Dat is één ding dat zeker is. Rechts inhalen, op een weg waar je 50 mag rijden ze 120, bellen achter het stuur, noem maar op. Heb me hart vastgehouden en hoopte dat ik het zou overleven. Eenmaal wachtend bij een stoplicht kwam er een krantenjongen krantjes brengen in de auto’s. Toen het stoplicht op groen sprong wist de jongen niet hoe snel hij van de weg moest gaan. Ook heel “normaal” natuurlijk, dat je de krant in je auto bezorgd krijgt. (Ik zet “normaal” wel even tussen aanhalingstekens, want hier in Griekenland is het dus wel “normaal’)
Een jongen op een scooter met een meisje achterop kwamen voorbij scheuren terwijl het stoplicht op rood stond. De jongen wees naar het rode licht, keek naar het meisje dat bij hem achterop zat en scheurde kei hard door. Even laten zien aan het meisje hoe stoer hij is dat hij door rood durft te rijden.

De vrouw maakt het overigens goed. Heb afscheid genomen en ben terug gegaan naar Andros.

Ook al spreekt de helft van de Griekse bevolking geen Engels, ze zijn altijd bereid om je te helpen. Zo zat ik in de bus met alleen maar lokale mensen en niemand wist mij te vertellen waar ik eruit moest. De vrouw die naast mij zat sprak een beetje gebrekkig Engels en kon een paar zinnen voor mij vertalen. De conductrice van de bus was druk in de weer met bellen, maar ze praatte natuurlijk Grieks, dus ik had geen idee waar ze het over had. Toen ze had opgehangen vertelde de vrouw naast mij dat ze bezig was geweest met uitzoeken waar ik eruit moest. Zo aardig!

Even totaal iets anders wat ik toch wil vertellen. Het was me al opgevallen, maar iedere Griekse naam heeft een Engelse betekenis. Yannis betekend bijvoorbeeld John en Migalis betekend Mike. Ik ben er nu achter waarom dat eigenlijk zo is. Grieken zijn bijna altijd vernoemd zijn naar heiligen uit de bijbel. Omdat we in het Christelijke geloof allemaal dezelfde heiligen hebben, hebben de Griekse heiligennamen ook een Engelse naam voor dezelfde heiligen. Snapt u?!

Voor nu staat er weer een drukke week op mij te wachten.
Jasas!!